Περιγραφή / Description
Το βιβλίο αυτό είναι μια μελέτη του πλήρους ρεπερτορίου των ελληνικών και σλαβικών ύμνων της Θείας Κοινωνίας που σώζονται σε βυζαντινά, ρωσικά και μολδαβικά μουσικά χειρόγραφα του δωδέκατου έως του δέκατου έκτου αιώνα. Αυτοί οι ύμνοι, βασισμένοι κυρίως σε κείμενα από το Ψαλτήριο, συνδέονται στενά με την κεντρική πράξη της ανατολικής Θείας Λειτουργίας, την τελετή της Θείας Κοινωνίας. Ο Δημήτριος Οικονομου αντλεί στοιχεία από ποικίλα δεδομένα, συμπεριλαμβανομένης της παράδοσης και της προέλευσης των χειρογράφων, των συμφωνιών, των αποκλίσεων, των μουσικών και κειμενικών παραλλαγών, της σημειογραφίας, της καλλιγραφίας και άλλων παλαιογραφικών στοιχείων, των υφολογικών χαρακτηριστικών, της κατά προσέγγιση ημερομηνίας σύνθεσης και της πηγής των μελωδιών. Η μελέτη, η οποία συμπληρώνεται με έναν πλούσιο αριθμό μουσικών παραδειγμάτων, επιχειρεί να τοποθετήσει το ποικίλο ρεπερτόριο των άσματων της Θείας Κοινωνίας στο κατάλληλο μουσικό, λειτουργικό και ιστορικό του περιβάλλον και θίγει τις καινοτόμες διαδικασίες των ασυμφωνιών, των δίγλωσσων άσματων και την πρακτική της προσθήκης μερών στο υπάρχον υλικό. Περιλαμβάνει βιογραφικά σημειώματα για τους συνθέτες που συνέβαλαν στο ρεπερτόριο της Ύστερης Βυζαντινής Κοινωνίας και περιγράφει μια σύντομη αλλά απροσδόκητη παρέκβαση στην πολυφωνία ιταλικού τύπου.
This book is a study of the complete extant repertory of Greek and Slavonic Communion hymns preserved in Byzantine, Russian, and Moldavian musical manuscripts of the twelfth to sixteenth centuries. These chants, based chiefly on texts from the Psaltar, are intimately related to the central action of the Eastern Divine Liturgy, the rite of Holy Communion. The author draws upon evidence from diverse data including manuscript tradition and provenance, concordances, contrafacta, musical and textual variants, notation, calligraphy, and other paleographic evidence, stylistic traits, approximate date of composition, and source of the melodies. The study, complete with a generous number of musical examples, attempts to place the varied repertory of Communion chants into its proper musical, liturgical, and historical environment and touches on the innovative processes of contrafacta, bilingual chants, and the practice of adding parts to existing material. It includes biographical notices about the composers who contributed to the Late Byzantine Communion repertory and describes a brief but unexpected digression into Italian-style polyphony.
No comments:
Post a Comment